زندگی رسم خوشايندی است.

                زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ،پرشی دارد اندازۀ عشق.

                    زندگی چيزی نيست،که لب طاقچه ی عادت از ياد من و تو برود.

                        زندگی جذبه ی دستی است که می چيند.

                            زندگی نوبر انجير سياه،در دهان گس تابستان است.

                               زندگی،بعد درخت است به چشم حشره.

                                   زندگی تجربه ی شب پره در تاريکی است.

                                      زندگی حس غريبي است که يک مرغ مهاجر دارد.

                                         زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پيچد.

                                             زندگی ديدن يک باغچه از شيشه ی مسدود هواپيماست.

                                                 خبر رفتن موشک به فضا،

                                               لمس تنهايی ماه،

                                            فکر بوييدن گل در کره ای ديگر.

                                        زندگی شستن يک بشقاب است.

                                     زندگی يافتن سکه ی دهشاهی در جوی خيابان است.

                                 زندگی«مجذور»آينه است.

                            زندگی گل به« توان » ابديت،

                        زندگی «ضرب» زمين در ضربان دل ما،

                    زندگی«هندسه»ساده يکسان نفسهاست.

هر کجا هستم،باشم،

                                  آسمان مال من است.

                     پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین مال من است.

                چه اهمیت دارد، گاه اگر می روید،قارچ های غربت؟

                              من نمیدانم که چرا می گویند اسب حیوان نجیبی است،کبوتر  

                                                                                                              زیباست.

و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست.

گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد؟

                     چشم ها را باید شست،جور دیگر باید دید.

                                 واژه را باید شست.

                                           واژه باید خود باد،واژه باید خود باران باشد.

چترها را باید بست،

              زیر باران باید رفت.                  فکر را،خاطره را،زیر باران بایدبرد

با همه مردم شهر،زیر باران باید رفت.                                دوست را، زیر باران باید دید.

 عشق را زیر باران باید جست   

   زیر باران باید بازی کرد.

زیر باران باید چیز نوشت،حرف زد،نیلوفر کاشت

زندگی تر شدن پی در پی، زندگی آبتنی کردن در حوضچه ی« اکنون» است .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: